طول عمر ایمپلنت دندان

شاید در یک نسل گذشته تصور موفقیت ایمپلنت‌ های دندانی تا این حد دور از ذهن بود. تشکیل استخوان در اطراف ایمپلنت در پنجاه سال اخیر، بیش از هر تکنولوژی دیگری تحولات شگرفی در درمان های دندانپزشکی به وجود آورده است.

در اوایل دهه ی ۱۹۸۰ با معرفی نظریه تشکیل استخوان در اطراف ایمپلنت به انجمن بین المللی دندانپزشکی،به طور اساسی مفهوم جدیدی به دندانپزشکی ایمپلنت ارائه شد.

پدیده ی رسوب استخوان بر سطح ایمپلنت یا اسئواینتگریشن توسط پروفسور پر – اینگوار برین مارک در هنگام انجام یک سری از مطالعاتش پیرامون ترمیم زخم در استخوان بر روی مدل حیوانی, کشف شد.

وی و همکارانش بعد از این کشف تلاش بسیاری برای طراحی شکل ایمپلنت‌ها کردند و در نهایت ایمپلنت به شکل یک پیچ ساده را بهترین گزینه تشخیص دادند.

ایمپلنت دندان و نقش مواد در طول عمر آن

در ابتدا بیشتر سیستمهای ایمپلنتی, از جنس آلیاژهای کروم- کبالت بودند اما دچار خوردگی می‌شدند. خوردگی با آزادسازی یونهای فلزی به داخل بافتهای اطراف سبب تسریع در بروز پاسخهای التهابی حاد و مزمن می‌شد و در نهایت ایمپلنت دندان توسط بافت پیوندی زخم گونه احاطه میشود. به طور کلی، ماندگاری این دسته از سیستمهای ایمپلنتی قبل از این که عفونتها سبب خارج کردن آنها شود، ۵ تا ۷ سال بود.

تنها آسیب بروز عفونت از دست رفتن ایمپلنت نبود بلکه سبب تخریب استخوان وبافت‌های نرم اطراف آن نیز می‌شود. بیشتر فلزات,به دلیل خوردگی و رهاسازی ممتد یونهای فلزی به داخل بافتهای اطراف, مواد مناسبی برای ایمپلنت نیستند.

در بین فلزات، تیتانیوم به خوردگی مقاوم است و سطح آن از تیتانیوم دی اکساید تشکیل شده است. این پوشش, با ثبات و از نظر بیولوژیکی خنثی است و سبب افزایش رسوب استخوانی بر روی سطحش میشود. علاوه بر این تیتانیوم محکم بوده و به سادگی می توان آن را به اشکال مختلف ساخت.

سطح ایمپلنتهای دندانی اولیه به صورت ماشین کاری شده بودند.کاربرد این ایمپلنتها در نواحی استخوانی با کمیت و کیفیت مطلوب موفقیت آمیز بود اما در بازسازی نواحی خلفی بیماران نیمه بی دندان ,مشکل آفرین بود.

 از آن زمان به بعد، انجام آماده سازیهای ویژه در سطح ایمپلنت طراحی شدند تا با تغییر در ساختار سطحی ایمپلنتهای تیتانیومی، کاربرد آنها در نواحی استخوانی با کمیت و کیفیت ضعیف‌تر نیز به طور چشمگیری بهبود یابد.

تاثیر مهارت جراح بر طول عمر ایمپلنت

آماده سازی دقیق محل ایمپلنت برای دستیابی به تشکیل استخوان پایدار اطراف ایمپلنت تیتانیومی اهمیت حیاتی دارد. وقتی جراح مهارت کافی داشته باشد و مقدار استخوان آسیب دیده شده در طی آماده سازی جراحی استخوان به حداقل برسد، درچنین شرایطی، ایمپلنت در درصد بالایی از موارد (۹۵٪ یا بالاتر) موفق بوده و رسوب استخوان در اطراف آن شکل خواهد گرفت.

در واقع در صورتی که درمان ایمپلنت به طور مناسبی برنامه ریزی و اجرا شود (با در نظر گیری مبانی پروتزی)، انتظار این است که با تشکیل استخوان، ایمپلنت‌ها بایستی در مدت طول عمر بیمار باقی بمانند. البته ممکن است پروتزهای متکی بر ایمپلنت، در طول عمر، به دلیل سایش یا شکسته شدن نیاز به جایگزینی داشته باشند، ولیکن ایمپلنتها در تمام طول عمر بیمار باید باقی بمانند.